پروتکل های منبع باز مزایای زیادی نسبت به پروتکل های اختصاصی دارند. آنها شامل شفافیت و دسترسی بیشتر هستند.
آشنایی با پروتکل های متن باز
پروتکلهای منبع باز به یک پایه اصلی در دنیای فناوری تبدیل شدهاند و به دلیل مزایای بیشماری که نسبت به همتایان اختصاصی خود ارائه میکنند، مورد توجه قرار گرفتهاند.
پروتکلها اغلب برای استفاده عمومی ایجاد میشوند و به هر کسی اجازه میدهند کد خود را بررسی، اصلاح و به اشتراک بگذارند. مزایای پروتکل های منبع باز بسیار متنوع است، از شفافیت ذاتی آنها تا دسترسی گسترده تر آنها.
علاوه بر این، آنها به بررسی همتایان متکی هستند، مدلی مقرون به صرفه و فراگیر که آنها را از همتایان اختصاصی خود متمایز می کند. نمونه های برجسته نرم افزار منبع باز شامل سیستم عامل های پرکاربرد مانند لینوکس و اندروید و مرورگر وب محبوب فایرفاکس است.
وقتی صحبت از پروتکلهای رمزنگاری متنباز میشود، شبکههای بیتکوین، اتریوم، کاردانو و پولکادوت از جمله نمونههای قابلتوجهی از پروتکلهای بلاک چین هستند.
پروتکل های منبع باز و اختصاصی
پروتکل های منبع باز و اختصاصی دو رویکرد متفاوت برای توسعه پروتکل را نشان می دهند و هر کدام اصول خاص خود را در اجرای پروتکل دارند.
در زیر بررسی نابرابری های کلیدی بین آنها آورده شده است:
روند توسعه پروتکل های منبع باز چیست؟
توسعه پروتکل های متن باز شامل چندین مرحله مختلف است که هر کدام بخشی جدایی ناپذیر از توسعه یک پروتکل است. همه چیز با مرحله مفهوم سازی شروع می شود، جایی که توسعه دهندگان پایه ای را می گذارند که استانداردها و هدف پروتکل را تعریف می کند.
معمولاً مفهوم اساسی مبتنی بر یک پروتکل موجود با برخی بهبودها است. مرحله مفهومسازی بهعنوان پایهای عمل میکند، جایی که توسعهدهندگان بهدقت طرحهای کلی معماری و ویژگیها را ترسیم میکنند و یک پایه نظری محکم ایجاد میکنند. در طول این مرحله، توسعه دهندگان یک نقشه راه کاملاً تعریف شده، شبیه به یک برنامه استراتژیک، ترسیم می کنند که مسیر پروژه را هدایت می کند.
مرحله بعدی در فرآیند توسعه معمولاً مرحله نمونه سازی است. در این مرحله، توسعه دهندگان یک مدل کاربردی از پروتکل ایجاد می کنند که شامل ویژگی های کلیدی پیشنهادی است. نمونه اولیه معمولاً به عنوان نسخه بتا در دسترس عموم قرار می گیرد.
انتشار نسخه بتا نرم افزار را در معرض سناریوهای دنیای واقعی و تعاملات کاربر قرار می دهد و به توسعه دهندگان این امکان را می دهد تا به نقاط قوت و ضعف نرم افزار پی ببرند. این مرحله همچنین به توسعهدهندگان اجازه میدهد تا بازخوردی از جامعه منبع باز در مورد ویژگیهای جدید بالقوه دریافت کنند تا قبل از انتشار پروتکل نهایی شامل شوند. به همین دلیل است که این مرحله به درستی مرحله آزمایش بتا یا تست پذیرش کاربر (UAT) نامیده می شود.
بازخوردها و به روز رسانی های مداوم تضمین می کند که پروتکل همچنان به نیازها و انتظارات در حال تحول پایگاه کاربر خود پاسخ می دهد. پس از اعمال ارتقاهای پروتکل مربوطه برای حل بیشتر مسائل شناخته شده پایداری و قابلیت اطمینان، پروتکل به سطحی از پایداری می رسد که تضمین می کند “نسخه پایدار” نامیده شود. نسخه انتشار پایدار معمولاً به همان اندازه قابل اعتماد است که توسعه دهندگان می توانند آن را بسازند.
با این حال، این فرآیند منجر به نسخه های پایدار نمی شود. پروژه های منبع باز نیاز به نگهداری مداوم پروتکل دارند. این فرآیند اغلب نیازمند انتشار رفع اشکال مانند وصلههای امنیتی و بهروزرسانی کد برای سازگاری بهتر است.
آیا پروتکل های منبع باز دارای حق چاپ هستند؟
زمانی که یک توسعهدهنده کد خود را بهعنوان منبع باز منتشر میکند، آن را با عموم به اشتراک میگذارد و به دیگران اجازه میدهد از آن استفاده، اصلاح و توزیع کنند. با این حال، عمومی کردن کد به معنای استفاده نامحدود نیست.
قوانین حق چاپ در اینجا اعمال می شود، همانطور که در مورد نرم افزارهای اختصاصی اعمال می شود. این قانون به طور خودکار از هر اثر خلاق اصلی، از جمله پروتکلهای منبع باز محافظت میکند و به سازنده نرمافزار حقوق انحصاری برای کنترل استفاده و توزیع آنها را میدهد.
در مورد مجوز پروتکل منبع باز، توسعه دهنده معمولاً مجوزی را به آن اضافه می کند. این مجوز به عنوان مجموعه ای از دستورالعمل ها عمل می کند که به وضوح موارد مجاز و ممنوع در مورد کد را مشخص می کند.
مجوزهای منبع باز اغلب بدون نیاز به رضایت صریح از نویسنده اصلی، مجوزهای عمومی را به کاربران اعطا می کنند. با این حال، دو نوع اصلی مجوز منبع باز وجود دارد: مجاز و کپی لفت.
یک مجوز مجاز، که گاهی اوقات مجوز به سبک BSD یا Apache نامیده می شود، حداقل الزامات را در مورد نحوه تغییر یا توزیع مجدد نرم افزار تحمیل می کند. با این حال، پروژههایی که از این نوع مجوز استفاده میکنند باید شامل سلب مسئولیت ضمانت شوند. یک مثال کلاسیک از مجوز مجاز، مجوز MIT است. این مجوز به هر کسی اجازه می دهد تا بدون اجازه قبلی از کد استفاده، تغییر و توزیع کند.
پروژههایی که از کد مجوز MIT استفاده میکنند معمولاً باید شامل اعلامیه اصلی حق چاپ و یک سلب مسئولیت باشد که به وضوح بیان میکند که نرمافزار بدون هیچ گونه ضمانتی ارائه شده است. سلب مسئولیت به وضوح بیان می کند که صاحبان حق چاپ هیچ مسئولیتی در قبال ادعاها یا تعهدات ناشی از استفاده از نرم افزار ندارند.
این مجوز بسیار مجاز است و برای ارائه حداکثر آزادی به توسعه دهندگان طراحی شده است، حتی اجازه می دهد کد در محصولات تجاری گنجانده شده و توزیع شود.
در مورد مجوزهای کپی لفت، پروژه هایی که از آنها استفاده می کنند نیز ملزم به افزودن سلب مسئولیت هستند. آنها با محدودیت های بیشتری همراه هستند، به خصوص در مورد توزیع نسخه های پروتکل اصلاح شده. برای مثال، مجوز کپیلفت گنو عمومی عمومی (GPL)، یک مجوز منبع باز پرکاربرد، تضمین میکند که نرمافزار باز و رایگان باقی بماند. مانند مجوز MIT، GPL سلب مسئولیت از ضمانت را اجرا می کند.
مجوزهای کپی لفت تضمین می کنند که پروتکل ها یا نرم افزارهای منبع باز بدون محدودیت قابل استفاده، تغییر و به اشتراک گذاری هستند. با این حال، هر مطالعه اصلاح شده باید با همان الزامات مطابقت داشته باشد و باز بودن پروتکل را در تمام نسخه های آینده حفظ کند.
وقتی صحبت از پروتکل های اختصاصی می شود، وضعیت به طرز چشمگیری تغییر می کند. پروتکل ها محدودیت های سختی را بر روی اسناد پروتکل تحمیل می کنند که اغلب شامل محدودیت هایی در اصلاح یا مهندسی معکوس کد می شود.
برای پشتیبانی از امنیت پروتکل، پروژه های خصوصی اغلب شامل بندهای محرمانگی در مجوزهای خود می شوند که از افشای عملکرد پروتکل های خود یا هر گونه اطلاعات خصوصی که ممکن است با آن مواجه شوند توسط کاربران جلوگیری می کند.
از نظر هزینه، مجوزهای مجاز و کپی لفت رایگان هستند و به کاربران امکان استفاده و توزیع رایگان نرم افزار را می دهند. در مقابل، مجوزهای اختصاصی معمولاً کاربران را ملزم به پرداخت هزینه برای دسترسی و استفاده از نرم افزار می کنند.
آینده پروتکل های منبع باز
از آنجایی که جهان به طور فزاینده ای دیجیتالی و به هم مرتبط می شود، پروتکل های منبع باز نقشی کلیدی در توانمندسازی نوآوری ایفا می کنند، به ویژه هنگامی که صحبت از پشتیبانی از قابلیت همکاری بین سیستم ها، برنامه ها و دستگاه های مختلف می شود.
این تغییر به دلیل استفاده گسترده و همزمان از پروتکل هایی است که روزانه توسط توسعه دهندگان مختلف تهیه می شود. در نتیجه، پروتکلهای منبع باز، بهویژه آنهایی که امکان اصلاحات توسط اشخاص ثالث را فراهم میکنند و از سیستمهای قابل همکاری پشتیبانی میکنند، موظفند در مرکز پیشگامی فناوری جدید قرار بگیرند.
با توجه به روندهای فعلی، پروژه های منبع باز نیز احتمالاً بر روی پایداری، بهره وری انرژی، و حل مشکلات تمرکز می کنند، در راستای فشار جهانی برای راه حل های فن آوری سازگار با محیط زیست.
علاوه بر این، انتظار می رود که ابتکارات پروتکل شبکه منبع باز به توسعه پروتکل های اینترنتی همتا به همتا (P2P) ادامه دهد. پروتکل ها ارتباط مستقیم بین سیستم ها را تسهیل می کنند و نیاز به سیستم های واسطه مرکزی را از بین می برند. پروتکلهای P2P دارای طیف گستردهای از کاربردها هستند، به ویژه در فعال کردن تراکنشها و ارتباطات P2P از طریق پروتکلهای غیرمتمرکز.
نویسنده: Elizabeth Gail